2e update vanuit Bolivia

2e update vanuit Bolivia

Het is alweer bijna 3 weken geleden sinds het vorige verslag. Ik heb veel dingen in de tussentijd gedaan en meegemaakt waarvan ik graag enkele dingen wil delen. In het vorige verslag heb ik net mijn eerste dagen beleefd in La Paz. In The English Pub (met 2 locaties op 5 minuten lopen van elkaar) heb ik inmiddels 10 dagen gewerkt. Ik begin om 5 uur en eindig rond 1 uur ‘ s nachts. Een enkele keer sloten we voor die tijd en ik kan me ook herinneren dat ik om 4 uur daar wegging... Ik werk samen met gezellige en vriendelijke Bolivianen. De zaak wordt gerund door Christian die eigenlijk samen met zijn twee zusjes (Mariella en Nancy) de kar trekt. Naast de keukenstaf zijn ze redelijk afhankelijk van gringo’s zoals ik om daar te werken aangezien ze zelf minimaal Engels spreken. Dus voor alle internationale klanten ben ik naast ober en barman ook aanspreekpunt of tolk. Het eten is er tevens geweldig en met 50% korting op vrije dagen en altijd een gratis maaltijd tijdens werk, word ik goed verwend.

Op zaterdag (mijn 2e of 3e dag) werkte ik samen met Christian. Na het werk gingen we met 2 van zijn vriendinnen naar een bevriende bar waar we wat dronken om vervolgens echt uit te gaan. Hilarisch genoeg sloeg de alcohol dermate in bij m’n baas dat ik op mijn eerste dag hem meteen dronken mocht meemaken om vervolgens dan maar uit te gaan met die 2 meiden. Een leuk voordeel van uitgaan met locals: ons kent ons, gratis entree en bijna gratis bier. :D In ‘New Pa Goza’ trof ik oude bekenden van m’n hostal. Een heerlijk weerzien!

Zondag ben ik voordat ik ging werken met de Amerikaanse Alysson door La Paz gaan wandelen. Even weg van de bekende straten en iets nieuws opzoeken. En dat lukte. Op een groot plein hebben we duiven gevoerd die letterlijk over je heen liepen en sprongen als je wat vogelvoer op je hand legde en je arm uitstrekte. Leuke ervaring. Daarnaast saltenas (soort van empenada, deegbroodje met vlees/groente vulling) gegeten en tegen een stadsfestival aangelopen.

De volgende dag was het vroeg opstaan geblazen voor de Death Road... Een weg die min of meer begint in het hooggebergte en helemaal naar beneden loopt langs hoge kliffen, watervallen en prachtige valleien op weg naar de jungle met zijn rivier en tropische begroeiing. De naam komt van de aanleg door Paraguaanse dwangarbeiders (waarbij veel doden vielen, per ongeluk of niet...) en toen het de (gevaarlijke) snelweg was naar Brazilie. Veel auto’s en vrachtwagens zijn over de kant gegaan vooral in het donker. Op dit moment is de weg vooral overgenomen door toeristen op fiets en motor. In totaal ben ik 5 voertuigen tegengekomen die naar boven wilden. Na een spectaculaire afdaling en een bijna botsing met een auto konden we bij Yalosa zwemmen in een rivier, een warme douche nemen en genieten van een lunch/diner buffet in een eco-loge. Op dat moment realiseerde ik me niet dat de enorme kooi met apen erop aan de andere kant van de rivier mijn bestemming zou zijn bijna 2 weken later.

Dinsdag moest ik flink bijkomen van de Death Road met een spierpijn in de polsen die ik nog nooit ervaren had. Rustig dagje dus.

Eerlijk gezegd heb ik van woensdag tot maandag denk ik bijna de hele tijd gewerkt. Dat ik niet zo goed meer weet wat ik elke dag specifiek gedaan had, naast werk, deed me realiseren dat ik er even tussenuit moest. Gelukkig is er een perfect plaatsje hiervoor op 3 uur reisafstand buiten La Paz en vlakbij Yalosa, Coroico genaamd. Voordat de mini-bus echt onderweg was, werden we eerst overvallen door tientallen Bolivianen die probeerden hun waren te verkopen. Van drinken tot snoep, van nootjes tot hele maaltijden ingepakt en wel en nog veel meer. De route naar Coroico was deels hetzelfde als de weg die ik gefietst had richting de Camina de la Muerte. Het uitzicht was nog steeds verbluffend alleen helaas iets minder goed te zien door de verbrandingen van velden voor de nieuwe coca-oogst. Het is net alsof het elke dag mistig is in de vallei. Aangekomen in Coroico heb ik het eerste de beste hostal gekozen. Niet handig, want de kamer had geen licht, slot en gordijnen. Wel wakker geworden door een luid schreeuwende papegaai, wat een belevenis op zich is. Ach vergeleken met de drukte in La Paz, heerlijk!

Volgende dag had ik het voornemen om een beter hostal te vinden. Eerst een vriendin van m’n baas van de English Pub opgezocht in haar restaurant Carla’s Garden Pub. Klinkt Nederlands? Klopt Carla is een Nederlandse die na een tijd in La Paz gewoond te hebben de drukte ontvlucht is naar Coroico. Heerlijk daar ontbeten en reisboekjes gelezen in een hangmat op een terras met uitzicht op een mooie tropische tuin met de bergen op de achtergrond. Via tripadvisor het advies gevolgd om naar hostal en restaurant La Cafetal te gaan met een taxi, want het ligt toch eventjes buiten Coroico. Mijn eerste ervaringen waren daar niet heel goed. Ik kwam een oude bekende tegen uit mijn hostal in La Paz, wat leuk was en voordelig dachten we, want we konden allicht wat kosten delen van de kamer. Ons voorstel kwam helemaal verkeerd aan bij de Franse eigenaar. Hij werd bijzonder boos, eng bijna, en vertelde mij dat ik maar beter weg kon gaan. Toen hij zei dat hij af en toe boze buien had, stelde ik tactisch voor om even 10 minuten van elkaar af te koelen/relaxen. Uiteindelijk moest ik toch de volle pont betalen wat ik, gezien de tijd op de klok, er wel voor over had. Samen met een Amerikaans motorstel hebben we met z’n vieren heerlijk gegeten (de recensies klopten qua restaurant helemaal) en vooral gepraat over motors en reparaties, tja met 3 motorrijders kom je daar niet onderuit!

De volgende ochtend heerlijk ontbeten op een terras met uitzicht op inheemse vogels en flink grote (1,5 m spanwijdte) vogels. Vlakbij het centrum heb ik een uitstekend hostal gevonden, Hostal 1866 (iets met Bolivia die de toegang tot de oceaan verliest aan Chili), met nieuwe kamers, licht, gordijnen, WIFI en een keuken! Even op een budget leven dus. Elke dag ga ik eigenlijk even naar Carla’s Garden Pub om in een hangmat wat boekjes te lezen en m’n Spaans te oefenen met Duolingo. Heerlijk om uit te rusten, daarnaast is het eten en drinken er ook heel goed. :p

Zaterdag ben ik met een publiko (busje) naar SendaVerde gegaan. In dit resort vangen vrijwilligers inheemse dieren op die gevonden zijn langs de weg of weggedaan zijn als huisdier of zelfs gered zijn als schoolmascotte! De meeste dieren zijn verwaarloosd (mede door slechte opvoeding over dierenvoeding en –welzijn) en sommige zelfs verminkt. Interessant (en schokkend) om deze verhalen te horen over hun werk, de diverse dieren te zien en om geknuffeld te worden door een spider-monkey (de foto is helaas niet helemaal scherp, maar echt gebeurd!). Naast 3 beren, een poema, kleine jaguars, veel schildpadden en andere dieren, hebben ze zeker 60 tropische vogels (papegaaien, toecans en parkieten) en 150 apen gehuisvest. Ook leuk om te noemen: voor een groot deel lopen de bezoekers in een kooi en zijn de dieren juist vrij.

Helaas werd ik aan het einde van de tour niet helemaal lekker. Het ging eventjes niet heel goed, maar momenteel een dag later gaat het al stukken beter. Ik weet niet of het iets is van een parasiet, voedselvergiftiging of een samenloop van omstandigheden (opbouw van iets?). Ik houd het de komende dagen in de gaten. Mijn plan voor de komende weken staat nog niet helemaal vast. Misschien nog een paar dagen in Coroico en even in La Paz een paar dagen werken? In ieder geval wil ik vervolgens wel echt doorreizen in Bolivia. Allicht Cochabamba? Dat ligt dichtbij. Na Cuzco, Copacobana en La Paz kom ik min of meer op een kruising uit. Ik ben benieuwd wat ik in mijn volgende verslag mag typen naar jullie. Dank voor de lieve berichtjes en de vragen (‘‘Wanneer komt je nieuwe blog-verslag online?’’). Nog een leuk laatste stukje informatie om het beeld compleet te krijgen. Links en rechts van mij zitten allemaal kinderen en jong-volwassenen te Facebooken en spelletjes te spelen (GTA San Andreas uit 2005(?)).