Tweede verslag uit Ecuador

Na mijn avontuur in de jungle van Cuyabeno begint mijn laatste deel van Quito. Eerst maar eens beginnen met deze stad te leren kennen. Een leuk feitje om mee te beginnen. Wist je dat Quito officieel de hoogste hoofdstad van de wereld is? La Paz is hoger gelegen, maar eigenlijk is Sucre de echte hoofdstad van Bolivia. In ieder geval claimen de Ecuadorianen graag dit feit. Dat dit zo hoog ligt, zal nog vaker terug komen in deze blog.

Op mijn eerste dag heb ik samen met Imke een Free-Walking-Tour gedaan. Dat was op een maandag en dat kwam goed uit, want elke maandagmorgen is er de wisseling van de presidentiele wacht. De ene generaal geeft het stokje (letterlijk) over aan de ander. En uiteraard hoort hier een parade, marsheren en fanfaremuziek bij. Onze gids vertelde ons dat hij als kind elke maandag met zijn klas op het voetbalveld stond om het volkslied te zingen, hij wist het nog goed. Aan het einde van de tour hebben we heerlijk ijs gegeten in een ijssalon wat werd aangeraden. Al het ijs wordt daar ambachtelijk gemaakt en sommige smaken zijn best uniek. Het is flink wennen op deze hoogte als je na 2 a 3 maanden telkens op zeeniveau tot 1500 meter maximaal geleefd hebt. Lekker rustig aan doen dus en dat was geen probleem voor mij, want het hostel had hangmatten en in de avond heb ik een massage gekregen van een masseur.

Om bepaalde redenen vond ik dit hostel niet heel fijn en heb ik besloten om een ander hostel te zoeken. En zo kwam ik aan in een ander deel van Quito in het Color House Petite Hostel. Het doet je denken hoe ze zo een naam kunnen verzinnen! Ik dacht een rustig dagje te hebben toen ik mijn broodje aan het smeren was met jam in Plaza Grande toen ik werd aangesproken door een Ecuadoriaan. We raakten in gesprek over de architectuur in combinatie met de geschiedenis en voordat ik het wist gaf hij me een rondleiding langs Inca restanten en het musuem van de munt. In dit musuem was de gescheidenis van Ecuador te zien door landkaarten, de eerste ruilmiddelen, heel veel Spaanse munten en nog veel meer Ecuadoriaanse munten. Vroeger had Ecuador namelijk de Sucre als munteenheid, maar door bizarre inflatie waren ze genoodzaakt om over te stappen op de dollar van de Verenigde Staten. En dat is de munteenheid waar ze nog steeds mee werken. Om te laten zien hoe weinig de Sucre nu nog waard is, hebben ze een grote bak en een langwerpige bak aan de muur gevuld met deze munten. Hierdoor kun je munten zien van 1 Sucre tot 10.000!

De volgende dag besloot ik een kerkdagje te houden. Het was geen zondag, maar woensdag voor de informatie. Na een vroeg ontbijt heb ik een kerkdienst bijgewoond in een kerk met bizar veel gouden versieringen. De San Blas kerk in Rio de Janeiro was al rijkelijk versierd, maar dit evenaarde het minstens. Na deze mis ben ik via 2 andere kerken naar de Basilica van Quito gegaan. Deze kerk is gebouwd in Gotische stijl en schijnt veel op de Notre Dame te lijken. Ik kan het niet zeggen, want ik ben daar nog nooit geweest. Terug naar deze kerk die een interessante Ecuadoriaanse touch heeft. De garlogs aan de kantelen van de muren zijn helemaal in de trend van Ecuador gevormd met belichamingen van caimannen, jaguars, condors, pelikanen etc. Voor 2 dollar kon ik de twee klokkentorens beklimmen en ook de condortoren. Die laatste toren was alleen te bereiken door over het schip van de kerk te lopen op een houten brug en vervolgens 3 hele steile trappen, zowat ladders te beklimmen. In de namiddag ben ik bezig geweest om informatie te verzamelen voor diverse tours voor de komende dagen. Zo heb ik een tour naar Quilotoa en Cotopaxi geboekt en ga ik zeer waarschijnlijk voor 3 dagen naar het Mindo cloudforest. Des avonds ontmoette ik 2 jongens met wie ik naar een bar gegaan ben met live jazz muziek. Dat was een gezellige afsluiting van zo een diverse dag!

Na een laat avondje was het vroeg opstaan om naar Quilotoa te gaan. Rond 7 uur vertrokken we om her en der in Quito andere mensen op te halen. Vervolgens gingen we via de Routa del Vulcanos naar de krater wat ons hoofddoel was. Onderweg vertelde onze enthousiaste gids over de vulkanen om ons heen. Tussendoor brachten we een bezoek aan een markt vol met fruit, groente, verse gerechten en nog meer voedselstalletjes. De extra energie hadden we wel nodig nu we allemaal de effecten van de hoogte begonnen te voelen. Toen de bus geparkeerd was, liepen we met zijn allen naar de rand van de krater om voor het eerst het enorme groene meer te zien. De eerste reactie van iedereen was (zoals de gids had voorzien): wauw! Net alsof er een enorme meteoriet de grond getroffen had en een diep gat in de aarde geslagen had. Eigenlijk is deze krater ontstaan door een uitgebarste vulkaan, wat daarna geimplodeerd is. De eerst aanwezige sneeuw vormde het meer om deze attractie af te maken. Na een hike naar beneden naar het meer heb ik met de Amerikaan Anthony een kano gehuurd om de krater van een ander perspectief te bekijken. Hierna moesten we uiterard omhoog terug naar de bus voor de late lunch, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Doordat we op een hoogte van 3800 meter zaten en 400 meter moesten klimmen, hadden we veel last van het gebrek aan zuurstof. Na deze volle, zware, super gave dag en een busrit door de regen, wil ik graag mijn bed induiken, want morgen is het weer vroeg opstaan om de Cotopaxi vulkaan (deels) te beklimmen.

Wederom dus vroeg opgestaan voor een dagtour. Om 7 uur vertrok de bus langs dezelfde route van vulkanen, maar nu was het zicht veel minder dan gisteren en zijn de mooiste fotos dus van gisteren. Na een bezoek aan een restaurantje en een winkeltje bracht de bus ons naar het Nationale Park van Cotopaxi. Cotopaxi is de op een na hoogste bergtop/vulkaan van Ecuador en is extra speciaal doordat deze actief is. Sinds slechts 2 maanden geleden is het weer mogelijk om een deel van de vulkaan te beklimmen. Door de zwavelgassen is het niet mogelijk om verder dan de refugio te gaan. Op een hoogte van 4600 meter hoogte begonnen we de klim naar het regufio op 4900 meter. Onderweg liepen we tussen wat sneeuwrestanten, streden we tegen het gebrek aan zuurstof en de hagel en de mist maakten het ook niet makkelijk. Maar toen de mist wat meer wegtrok, zagen we opeens de refugio opdoemen door de mist. Na een bord warme soep gingen we te voet en even later met de mountainbike naar beneden. Een leuk extraatje included in deze trip. Na 2 dagen mezelf getest te hebben tegen de hoogte en het klimmen, begin ik meer interesse te krijgen in het plan van de Canadees Etiene om de top van de 3 na hoogste vulkaan van Ecuador (Cayambe) te beklimmen.

Na 2 volle dagen weg te zijn geweest, heb ik een dagje rust genomen om wat slaap in te halen en om het beloofde blog te schrijven. Op reis heb je zulke dagen nodig om op een rijtje te zetten wat je allemaal ziet en doet om er ervan te kunnen genieten. Heb ik al gezegd dat ik morgen 3 dagen naar Mindo ga? Samen met Etiene en Hannah uit Nieuw-Zeeland.

In de ochtend zijn we vroeg opgestaan om naar een busstop te lopen van het trolleybussysteem hierin Quito. Het doet mij denken aan een metro, want de bussen rijden op een vaste baan en stoppen langs verhoogde busstoppen. Dan klapt er een klep van de bus op het cement van 1 van de 3 poorten en vliegen de deuren open. Hierdoor kunnen mensen snel in- en uitstappen. Dus net een metrosysteem, alleen iets minder goed voor het milieu en het uitzicht. De trolleybus bracht ons naar een busterminal vanwaar we een bus namen naar het dorpje Mindo. Hier werden we opgepikt door onze chauffeur en contactpersoon Danny. Danny kon trouwens redelijk goed Engels met ons spreken. Wat best verbluffend is aangezien hij alles heeft geleerd van praten met toeristen. Met zijn 3en deelden we een huisje met balkon, 2 hangmatten (jeej) en wat uitzicht had op de rivier die vlakbij stroomde. We sliepen overigens gewoon in bedden. Alhoewel Etiene de laatste nacht de hangmat verkoos boven een bed. Voor deze drie dagen hadden we diverse activiteiten geboekt om te doen. Dit dorp is best wel een toerisme fabriek met een prachtige locatie in het cloudforest. Zo hebben we een wandeling gemaakt langs diverse watervallen. Onderweg deed ik rustig aan om vogels en kleinere kruipsels te spotten. Voor de laatste waterval moesten we de rivier van ruim 1 meter diep oversteken. Toen dat gelukt was, wilden de anderen op blote voeten doorlopen naar de laatste waterval. Ik liet me niet kennen en zette door. Dit was toch wel de activiteit dat we het meest het wolkenbos (:)) leerden kennen. Andere activiteiten waren: Het zip-linen over een parcours van 10 banen, dus we waren wel even zoet! Iets rustiger was het bezoek aan de vlindertuin/mariposaria waar we het proces van de vlinders konden zien, waar vlinders over je heen liepen en met een buitentuin met toffe tropische planten. De meest actieve activiteit was het tubing. Met 2 gidsen/beschermers zaten we op 7 rubberen opgeblazen banden die aan elkaar gebonden waren om daarmee de rivier af te raften. Extra vet was dat de dagen voordat wij dit gingen doen het verboden was door de politie door te hoog water. Dus toen wij gingen was het water nog flink hoog en heftig met diepere vallen en rotsen die onder het wateroppervlak verscholen lagen (voetjes binnenboord houden dus!). Op 1 avond hebben we een wandeling gemaakt o.l.v. een gids door het donker om met onze zaklampen diverse dieren te spotten. Het expertiscecentrum van de gids was reptielen en amfibieen. Hierdoor kon hij veel vertellen over de diverse kikkers die we zagen en hoorden. Helaas niet zoveel over de diverse spinnen die we ook tegenkwamen. Zo kwamen we denk ik een Tarantula ter grote van een hand tegen verscholen in zijn hol, maar niet voldoende verscholen voor een doortastende zoekster uit Nieuw-Zeeland. Gelukkig wist onze gids ons te verassen met een wandelende tak, een millipede (waardoor hij het verschil kon uitleggen met de giftige centipede) en gewone takken (totdat we allemaal onze lichten uit moesten doen en het onzichtbare laagje op de takken door een chemische reactie met de luchtvochtigheid begon te gloeien). Op onze laatse dag hebben we een chocolademakerij bezocht. Onze Britse gids liet ons eerst pure chocolademelk drinken (60% chocola en 40% melk) wat niet echt lekker was totdat we op aanraden wat suiker erin deden en toen was het plots de lekkerste chocolademelk die ik ooit gedronken had! Hij legde ons uit dat 95% van de hedendaagse chocola gemaakt wordt van een genetisch gemodificeerde cacaoboom variant die binnen een jaar al vruchten heeft en dat de echte cacaoboom hier 4 jaar over doet. 3 van deze 5% groeit in Ecuador en vandaar dat ze hier ook zo trots op zijn. Hierna nam hij ons mee in het proces van verse slijmerige cacaoboon tot de uiteindelijke bonen die gegrinded worden tot chunks. Door elke stap te proeven, merkten we dat hoe langer je de boon laat drogen, hoe bitterder en bekender de pure chocoladesmaak te proeven is. Na het grinden, worden de vliesjes weggeblazen door een turbowaaier doordat je meerdere malen de korrel voor de waaier laat vallen in een langwerpige bak. Deze chunks worden naar believe tot poeder gepaneerd om diverse chocolamaakprocessen in te gaan. Ik wist niet dat de olie in de cacaobonen zo belangrijk was voor de binding van de chocola, maar je kan ook deze zoete olie eruit filteren voor speciale boter. Na dit hele proces was het tijd om wat te gaan proeven. Het leukste deel voor de meid in ons gezelschap en ook wel voor ons mannen! In de winkel verkopen ze 100%, 85%, 70% en 60% pure chocola. In die volgorde hebben we het ook geproefd en zo kwam ik erachter dat mijn smaak meer ligt in het bittere spectrum dan het zoete suikerachtige. Dat wist ik al een beetje door mijn biersmaak, die ik ook heb getest door een oatmeal stout te drinken die gemaakt was met hun chocoladechunks. Ook kregen we de lekkerste brownie ooit te eten, chocolade-BBQ-saus om te proberen en gesmolten chocolade over fruitstukjes.

Op de weg terug naar Quito heb ik afscheid genomen van Hannah en ben ik met Etiene uitgestapt bij de toeristische trekpleister Mitad del Mundo. Van Mindo naar Mundo dus. Het grappige is dat Ecuador 2 officiele middelpunten van de wereld kent. De oude is 70 jaar geleden berekent en zijn enorme gedenksteen is 300 meter verkeerd geplaatst. Met de nieuwste GPS technieken is de precieze locatie bepaald van de evenaar. Aan de hand van diverse experimenten liet de gids zien dat de locaite goed was en welke krachten er aanweizg zijn op en aan beide kanten van de evenaar. Door de draaiing van de aarde bevinden zich twee tegenovergestelde krachten zuid en noord van de evenaar. Deze aantrekkingskracht is zo sterk dat de waterkolk van een gootsteen de andere kant op beweegt (links of rechts en op de evenaar zonder een draaikolk), je je evenwicht niet kan behouden als je blind over de evenaar loopt (omdat je beide kanten opgetrokken wordt) en je een ei amper kan laten balanceren. Nog een laatste wetenschappelijk dingetje. Ik vroeg me af waarom deze plek nu juist zo belangrijk was t.o.v. andere plekken op de evenaar. Leuk om zelf ook te controleren op een wereldbol. Als je de evenaar volgt zie je dat deze lijn alleen een deel van Afrika, de eilanden van Indonesie, de Galapagos eilanden, Ecuador, Colombia en Brazilie doorkruist. Niet heel veel oppervlakte vergeleken met de zee oppervlakte waar de evenaar overheen loopt. Daarbij claimt Ecuador met 2 redenen waarom hun punt het belangrijkst is. Als eerste is het interessant om de vier 90 graden punten van de evenaar op te zoeken. Deze zijn allemaal in de zee op in Ecuador vlakbij Quito na. De tweede reden is dat dit gebied 1 van de of de hoogste plek op de evenaar is, oftewel officieel het meeste van de polen en het binnenste van de aarde af is. Hierdoor claimen ze ook dat zij de hoogste bergen (naja vulkanen) in de wereld hebben. Hoger dan de Mount Everest zelfs. Een interessante discussie voor bij de koffie dus!

Na een interessante tour en wat cheesy fotos, zijn wij terug gegaan naar ons hostel. De volgende dag zijn we begonnen aan onze missie om te trainen voor de Cayambe vulkaan. Met een kabelbaan zijn we heel wat honderden meters gestegen vanuit Quito om vervolgens 4 uur te hiken naar de top van Pichincha. Een hele mooie hike over heuvels, langs rotsen, over een hele steile bergwand en uiteindelijk de laatste klim met handen en voeten naar de top waar we de roofvogels voerden met wat ham wat een andere toerist meegenomen had voor zijn lunch. Helaas bleek deze stap in het oefenen te ver te zijn voor mij. Het is niet zo dat ik hoogteziekte kreeg, maar ik was niet genoeg geacclimatiseerd voor deze klim tot 4600 meter hoogte. Nadat we de roofvogels gevoerd hadden, gingen we afdalen, maar inmiddels was de druk al teveel opgelopen in mijn hoofd waardoor ik een nare hoofdpijn kreeg. Samen met het gebrek aan zuurstof en daardoor mijn hoge hartslag maakte dit het een pittig dagje. In het hostel ben ik meteen mijn bed ingedoken en de volgende dag was ik nog steeds niet helemaal hersteld. Uiteindelijk heb ik toch maar besloten om het plan met Etiene niet door te zetten. Waar ik wel een beetje van baal, maar aan de andere kant ga ik over 2 weken terug naar Nederland vanaf Bogota, Colombia. Tijd om te gaan dus. En zo zit ik nu in de derde bus van de reis van Quito naar Medellin. Helaas is vliegen heel duur, maar op deze manier zie ik weer meer van het landschap!

En terwijl ik Ecuador achter mij laat en verder trek voor de laatste twee weken in Colombia, eindig ik dit verslag. Tot ziens in Nederland!
Gerard